Umarzając postępowanie Sąd powołał się na art. 1 § 2 k.k. wskazując, że nie jest możliwym przypisanie popełnienia przestępstwa sprawcy, który poprzez swoje zachowanie realizuje znamiona danego czynu zabronionego, jeżeli społeczna szkodliwość tego czynu jest znikoma. Za znikomością stopnia szkodliwości społecznej w niniejszej sprawie przemawiały okoliczności strony podmiotowej i przedmiotowej.

Wyjaśnienia oskarżonego o uprawie 7 roślin konopi wyłącznie w celach leczniczych pozostawały w zgodzie z depozycją żony oskarżonego, zaś karta informacyjna ze szpitala potwierdzała stan zdrowia brata oskarżonego. Oskarżony wyjaśnił, że zamierzał uprawiać konopie o wysokim stężeniu CBD i niskim THC, w celu wyprodukowania olejku z konopi “o dopuszczalnym stężeniu THC od 0,2%”. Korespondowało to z wynikiem opinii fizykochemicznej wywołanej w sprawie, w której określono stężenie THC na 0,69%, co Sąd uznał za “niewielką wartość”.

W dalszych rozważaniach Sąd zauważył, że (i) motywacja sprawcy zasługuje na szczególne uwzględnienie, (ii) nic nie wskazywało, aby wyjaśnienia co do celu uprawy nie były prawdziwe, (iii) oskarżony jest osobą niekaraną i nie sposób jest przyjąć, aby miał jakikolwiek związek z przestępczością zorganizowaną. W pisemnym uzasadnieniu Sąd wskazał, że:

Posługując się definicją szkodliwości społecznej jako “realne prawdopodobieństwo wystąpienia ujemnych następstw, następstw przynoszących szkodę, pociągających za sobą zgubne skutki” Sąd Rejonowy Lublin-Wschód w Lublinie z/s w Świdniku skonstatował, że taka sytuacja nie występuje w przedmiotowej sprawie. W tym stanie rzeczy dla Sądu niewątpliwym było, że czyn zarzucony oskarżonemu charakteryzował się znikomą społeczną szkodliwością i nie zasługiwał na szczególne potępienie, co skutkowało umorzeniem postępowania i stwierdzeniem, że wydatki za postępowanie ponosi Skarb Państwa. Orzeczenie nie zostało zaskarżone i jest prawomocne.