(24.03.2023, 21:18)horsii napisał(a):

Awizafon (Avizafone), znany jako pro-diazepam to dość ciekawy związek. Sam nie jest benzodiazepiną, ale w organiźmie ulega zmetabolizowaniu poprzez aminopeptydazę, wskutek czego formuje się diazepam. Nie dość, że wszędzie legalny, bo stosunkowo mało kto słyszał o awizafonie i nikt do ustawy nie dopisuje takich dupereli, to jeszcze rozpuszczalny w wodzie - tak więc dobra wiadomość dla byłych alkoholików którzy wciąż lubią potyrać sobie GABA A - jeśli ten dopałek wpadnie w wasze ręce, to nie musicie już zamawiać glikolu propylenowego czy DMSO z Allegro - teraz po prostu walisz to do kranówy i jazda. Dzięki temu, że jest rozpuszczalny w wodzie, Awizafon idealnie nadaje się do podań domięśniowych (ktoś chętny?) oraz znalazł zastosowanie jako środek podawany ofiarom zatrucia takimi gazami bojowymi jak sarin (to chętny ktoś? Na Awizafon, nie na sarin.)

Co prawda, Awizafonu nie ma w sprzedaży (nie wiem w sumie dlaczego - może vendorów raziło, że jednak nie jest to nowy związek i jest opisany w literaturze medycznej?), ale należy o nim wspomnieć, ponieważ jego omówienie jest podstawą tego, o czym opowiem teraz.

W Niemczech wszystko jest nielegalne. Jak to napisałem w pierwszym wydaniu tej serii, w wywodzie o kannabinoidach  - "wszysko jest kurwa nielegalne". Chyba jedyna legalna tam 1,4-benzodiazepina to bromonordiazepam (desalkylgidazepam) który miałem jakże wątpliwą przyjemność testować i powiedzieć o nim mogę tyle - może dzieciom z przedszkola to się spodoba. Ale Niemcy widocznie pragną prawdziwej benzodiazepinowej bomby tak bardzo, że muszą wymyślić coś nowego. No i wymyślili.