Forum TOR
Już teraz zapraszamy na nasze forum w sieci TOR.dopal67vkvim2qxc52cgp3zlmgzz5zac6ikpz536ehu7b2jed33ppryd.onion
Kopiuj adres
Znacie jakieś ciekawe teorie spiskowe na temat dragów?
MK-Ultra.
MKUltra (czasem MK-Ultra) – kryptonim kontrowersyjnego, początkowo ściśle tajnego projektu badawczego prowadzonego w latach 50. i 60. przez Centralną Agencję Wywiadowczą Stanów Zjednoczonych. Projekt został ujawniony i oprotestowany przez dziennikarzy i komisje śledcze Prezydenta i Kongresu USA (Komisję Rockefellera i Komitet Churcha). Na podstawie ustaleń śledztwa celem projektu MKUltra było zbadanie możliwości sterowania pracą ludzkiego mózgu i kontroli umysłu z wykorzystaniem substancji chemicznych (w tym środków psychodelicznych, m.in. LSD), bodźców elektrycznych, analizy fal mózgowych i form percepcji podprogowej. Według wielu relacji badania były często brutalne i odbywały się także na nieświadomych ich celu obywatelach USA, czasem z tragicznymi skutkami.
Początki projektu wynikały z lęku przed tym, że ZSRR opanowało sposób na kontrolowanie umysłów za pośrednictwem narkotyków lub technologii[1]. Podczas wojny koreańskiej w mediach amerykańskich pojawiły się doniesienia na temat więźniów, których rzekomo poddawano praniu mózgów. Podejrzewano, że ZSRR dysponuje jakąś specjalną tajną technologią, która wpływa na umysły[1].
CIA już na początku lat 50. prowadziło badania nad LSD. W celu przetestowania jego działania narkotyk zażywali sami pracownicy CIA[2]. Projekt MKUltra był rozwinięciem tych badań[2]. Agenci CIA podrzucali LSD przypadkowym osobom, które nie były świadome, że go zażyły i obserwowali ich reakcje[3]. W operacji wykorzystywano prostytutki, które w specjalnie wynajętym mieszkaniu podawały nieświadomym klientom LSD i inne narkotyki[3]. Mieszkania były wyposażone w podsłuchy i lustra weneckie, które umożliwiały ciągłą obserwację[3]. Początkowo podmiotami badawczymi byli głównie osoby z półświatka np. drobni dilerzy narkotykowi[4]. Z czasem poszerzono grupę badawczą o osoby z różnych warstw społecznych i ras[4].
Eksperymenty prowadził i koordynował chemik Sidney Gottlieb[1]. Badania nadzorowali oficerowie CIA Frank Wisner, Bedell Smith[1]. W ramach MK-Ultra wykonywano także Eksperymenty w Montrealu, gdzie kluczową postacią był autor techniki "psychic driving" Donald Ewen Cameron, który podróżował do Kanady z Nowego Jorku i podawał pacjentom bez ich wiedzy leki nasenne w dawkach powodujących wielotygodniowe śpiączki[5].
Oprócz badań nad LSD prowadzono również eksperymenty nad hipnozą[6]. W ich ramach podejmowano próbę hipnotyzowania nieświadomych tego, i niewyrażających zgodę na to osób, w celu wywołania efektu amnezji i wpojenia danej osobie jakiejś intencji[6].
Program, składający się z ok. 150 oddzielnych podprojektów, został po raz pierwszy opisany w 1974 r. przez dziennik The New York Times, i wkrótce stał się przedmiotem serii dochodzeń rządowych. Mimo zniszczenia większości dokumentacji dwa lata wcześniej na polecenie ówczesnego dyrektora Agencji, Richarda Helmsa, specjalne komisje – Church Committee powołany przez kongres, oraz prezydencka Rockefeller Commission – potwierdziły doniesienia gazety.
Pokrewnymi projektami z okresu zimnej wojny były między innymi Bluebird (badania nad tworzeniem fałszywych wspomnień i zamazywaniem pamięci, przeprowadzane także z udziałem dzieci) oraz Artichoke (metody przesłuchań wykorzystujące hipnozę, substancje narkotyczne itp.). Podobne prace prowadzone były też przez wywiady Kanady, Wielkiej Brytanii, Związku Radzieckiego i innych krajów.
MKUltra (czasem MK-Ultra) – kryptonim kontrowersyjnego, początkowo ściśle tajnego projektu badawczego prowadzonego w latach 50. i 60. przez Centralną Agencję Wywiadowczą Stanów Zjednoczonych. Projekt został ujawniony i oprotestowany przez dziennikarzy i komisje śledcze Prezydenta i Kongresu USA (Komisję Rockefellera i Komitet Churcha). Na podstawie ustaleń śledztwa celem projektu MKUltra było zbadanie możliwości sterowania pracą ludzkiego mózgu i kontroli umysłu z wykorzystaniem substancji chemicznych (w tym środków psychodelicznych, m.in. LSD), bodźców elektrycznych, analizy fal mózgowych i form percepcji podprogowej. Według wielu relacji badania były często brutalne i odbywały się także na nieświadomych ich celu obywatelach USA, czasem z tragicznymi skutkami.
Początki projektu wynikały z lęku przed tym, że ZSRR opanowało sposób na kontrolowanie umysłów za pośrednictwem narkotyków lub technologii[1]. Podczas wojny koreańskiej w mediach amerykańskich pojawiły się doniesienia na temat więźniów, których rzekomo poddawano praniu mózgów. Podejrzewano, że ZSRR dysponuje jakąś specjalną tajną technologią, która wpływa na umysły[1].
CIA już na początku lat 50. prowadziło badania nad LSD. W celu przetestowania jego działania narkotyk zażywali sami pracownicy CIA[2]. Projekt MKUltra był rozwinięciem tych badań[2]. Agenci CIA podrzucali LSD przypadkowym osobom, które nie były świadome, że go zażyły i obserwowali ich reakcje[3]. W operacji wykorzystywano prostytutki, które w specjalnie wynajętym mieszkaniu podawały nieświadomym klientom LSD i inne narkotyki[3]. Mieszkania były wyposażone w podsłuchy i lustra weneckie, które umożliwiały ciągłą obserwację[3]. Początkowo podmiotami badawczymi byli głównie osoby z półświatka np. drobni dilerzy narkotykowi[4]. Z czasem poszerzono grupę badawczą o osoby z różnych warstw społecznych i ras[4].
Eksperymenty prowadził i koordynował chemik Sidney Gottlieb[1]. Badania nadzorowali oficerowie CIA Frank Wisner, Bedell Smith[1]. W ramach MK-Ultra wykonywano także Eksperymenty w Montrealu, gdzie kluczową postacią był autor techniki "psychic driving" Donald Ewen Cameron, który podróżował do Kanady z Nowego Jorku i podawał pacjentom bez ich wiedzy leki nasenne w dawkach powodujących wielotygodniowe śpiączki[5].
Oprócz badań nad LSD prowadzono również eksperymenty nad hipnozą[6]. W ich ramach podejmowano próbę hipnotyzowania nieświadomych tego, i niewyrażających zgodę na to osób, w celu wywołania efektu amnezji i wpojenia danej osobie jakiejś intencji[6].
Program, składający się z ok. 150 oddzielnych podprojektów, został po raz pierwszy opisany w 1974 r. przez dziennik The New York Times, i wkrótce stał się przedmiotem serii dochodzeń rządowych. Mimo zniszczenia większości dokumentacji dwa lata wcześniej na polecenie ówczesnego dyrektora Agencji, Richarda Helmsa, specjalne komisje – Church Committee powołany przez kongres, oraz prezydencka Rockefeller Commission – potwierdziły doniesienia gazety.
Pokrewnymi projektami z okresu zimnej wojny były między innymi Bluebird (badania nad tworzeniem fałszywych wspomnień i zamazywaniem pamięci, przeprowadzane także z udziałem dzieci) oraz Artichoke (metody przesłuchań wykorzystujące hipnozę, substancje narkotyczne itp.). Podobne prace prowadzone były też przez wywiady Kanady, Wielkiej Brytanii, Związku Radzieckiego i innych krajów.
Nie było żadnych ciastek, więc kupiłem zaprawę murarską !
24.01.2024, 20:49
znam dosc ciekawa ale nie ma z dragami nic wspolnego bo ona o wodzie, @"Twilight Sparkle" jak nie masz nic przeciwko to moge przekleic 
ZAWSZE Z PAJKĄMI POŚRÓD PALONYCH DRZEW
24.01.2024, 21:06
POLIWODA]
Poliwoda – rzekoma spolimeryzowana forma wody, która znalazła się w centrum naukowych dociekań i kontrowersji w latach 60. XX w. Później jej istnienie zostało wykluczone, natomiast samo pojęcie poliwody stało się przykładem patologii w rozwoju nauki.
Nikołaj Fiediakin (ros. Николай Федякин), radziecki fizyk pracujący w małym, rządowym laboratorium naukowym w Kostromie na terenie obecnej Rosji, wykonał serię pomiarów fizykochemicznych wody, która była skraplana w cienkich kapilarach kwarcowych, a następnie przez nie przepuszczana. Niektóre wyniki sugerowały, jakoby udało się otrzymać nową odmianę wody o niższej temperaturze topnienia, wyższej temperaturze wrzenia i znacznie większej gęstość aniżeli „zwykła” woda.
O nietypowym zjawisku dowiedział się Boris Dieriagin (ros. Борис Дерягин), dyrektor laboratorium fizyki powierzchni z Instytutu Chemii Fizycznej w Moskwie. Udoskonalił on metodę wytwarzania tajemniczej substancji, wprawdzie w małych ilościach, ale znacznie szybciej niż w aparaturze Fiediakina. Badania wykazały, że nowa odmiana wody krzepnie w −40 °C, wrze w 150 °C lub wyższej, jej gęstość wynosi około 1,1 do 1,2 g/cm³. Wyniki zostały opublikowane w radzieckich czasopismach naukowych, lecz nie wzbudziły zainteresowania środowiska międzynarodowego.
W 1966 roku Dieriagin przybył do Anglii na konferencję w Faraday Society w Nottingham, gdzie zaprezentował swoje wyniki. Tym razem zostały one zauważone przez angielskich naukowców, którzy tajemniczą substancję nazwali anormalną wodą. Angielscy naukowcy rozpoczęli systematyczne badania, do których w 1968 roku przyłączyli się Amerykanie. Niektórzy eksperymentatorzy zdołali powtórzyć wyniki Dieriagina, a inni nie. Powstał szereg teorii próbujących wyjaśnić zjawisko. Niektóre z nich w anormalnej wodzie upatrywały powodów wzrostu oporu elektrycznego transatlantyckiego kabla telefonicznego, zaś inne sugerowały istnienie potencjalnego zagrożenia polegającego na przejściu zwykłej wody w anormalną w wyniku ich kontaktu, co przypominało wizję zagłady świata z powieści Kurta Vonneguta Kocia kołyska.
W tym czasie pojawiły się głosy kwestionujące istnienie poliwody. Większość głosów krytyki sugerowała, iż nietypowe właściwości otrzymywanej wody wynikają z jej zanieczyszczenia, lecz spotykały się one z oburzeniem badaczy przekonanych o poprawnym wykonaniu swoich eksperymentów. Jednocześnie Denis Rousseau z laboratoriów Bella przeprowadził badania swojego własnego potu pobranego po meczu w piłkę ręczną dowodząc, że posiada identyczne właściwości jak poliwoda. Zasugerował, jakoby ta ostatnia była jedynie zwykłą wodą zawierającą zanieczyszczenia biologiczne.
Pojawiła się kolejna fala badań – tym razem nastawienie eksperymentatorów było bardziej krytyczne. Analizy chemiczne wykazały, że rzekoma poliwoda zawiera inne substancje (skąd m.in. brały się zmiany jej temperatur topnienia i wrzenia w stosunku do zwykłej wody), natomiast badania z użyciem mikroskopu elektronowego ujawniły obecność w niej drobin krzemionkowych (pochodzących ze szkła) i fosfolipidów, które powodowały zwiększenie lepkości (pochodziły one prawdopodobnie ze smarów stosowanych w aparaturze).
Gdy próby uzyskania poliwody powtórzono w dokładnie wyczyszczonym sprzęcie laboratoryjnym, nietypowe właściwości wody „zniknęły”, przy czym nawet wcześniejsi badacze fenomenu przyznali, iż substancja najwyraźniej nie istnieje. Mimo wszystko upłynęło jeszcze kilka lat, nim zaakceptowali ten fakt uczeni radzieccy.
Denis Rousseau opisał historię poliwody, jako klasyczny przykład patologicznej nauki, w swojej publikacji na ten temat z 1992 roku.
Zauważono również, że sama idea poliwody powinna zostać odrzucona na gruncie teoretycznym. W myśl podstawowych praw termodynamiki wynika jasno, że wyższa temperatura wrzenia poliwody oznaczać musi jej wyższą stabilność termodynamiczną względem zwyczajnej wody. Z tego powodu cała woda powinna znajdować się naturalnie w tym stanie i przechodzić do niego spontanicznie. Richard Feynman zwrócił uwagę na fakt, że jeśli taki materiał by istniał, to powinny istnieć też żywe organizmy, które nie potrzebowałyby pożywienia, a energię uzyskiwały pijąc zwykłą wodę i wydalając poliwodę. Henry Bauer krytykuje jednak tę argumentację. Uważa też, że badacze poliwody postępowali prawidłowo, a odpowiedzialny za zjawisko poziom zanieczyszczeń był ówcześnie niemożliwy do wykrycia.
chamsko na zywca przeklejone z wikipedii - i chuj.
Poliwoda – rzekoma spolimeryzowana forma wody, która znalazła się w centrum naukowych dociekań i kontrowersji w latach 60. XX w. Później jej istnienie zostało wykluczone, natomiast samo pojęcie poliwody stało się przykładem patologii w rozwoju nauki.
Nikołaj Fiediakin (ros. Николай Федякин), radziecki fizyk pracujący w małym, rządowym laboratorium naukowym w Kostromie na terenie obecnej Rosji, wykonał serię pomiarów fizykochemicznych wody, która była skraplana w cienkich kapilarach kwarcowych, a następnie przez nie przepuszczana. Niektóre wyniki sugerowały, jakoby udało się otrzymać nową odmianę wody o niższej temperaturze topnienia, wyższej temperaturze wrzenia i znacznie większej gęstość aniżeli „zwykła” woda.
O nietypowym zjawisku dowiedział się Boris Dieriagin (ros. Борис Дерягин), dyrektor laboratorium fizyki powierzchni z Instytutu Chemii Fizycznej w Moskwie. Udoskonalił on metodę wytwarzania tajemniczej substancji, wprawdzie w małych ilościach, ale znacznie szybciej niż w aparaturze Fiediakina. Badania wykazały, że nowa odmiana wody krzepnie w −40 °C, wrze w 150 °C lub wyższej, jej gęstość wynosi około 1,1 do 1,2 g/cm³. Wyniki zostały opublikowane w radzieckich czasopismach naukowych, lecz nie wzbudziły zainteresowania środowiska międzynarodowego.
W 1966 roku Dieriagin przybył do Anglii na konferencję w Faraday Society w Nottingham, gdzie zaprezentował swoje wyniki. Tym razem zostały one zauważone przez angielskich naukowców, którzy tajemniczą substancję nazwali anormalną wodą. Angielscy naukowcy rozpoczęli systematyczne badania, do których w 1968 roku przyłączyli się Amerykanie. Niektórzy eksperymentatorzy zdołali powtórzyć wyniki Dieriagina, a inni nie. Powstał szereg teorii próbujących wyjaśnić zjawisko. Niektóre z nich w anormalnej wodzie upatrywały powodów wzrostu oporu elektrycznego transatlantyckiego kabla telefonicznego, zaś inne sugerowały istnienie potencjalnego zagrożenia polegającego na przejściu zwykłej wody w anormalną w wyniku ich kontaktu, co przypominało wizję zagłady świata z powieści Kurta Vonneguta Kocia kołyska.
W tym czasie pojawiły się głosy kwestionujące istnienie poliwody. Większość głosów krytyki sugerowała, iż nietypowe właściwości otrzymywanej wody wynikają z jej zanieczyszczenia, lecz spotykały się one z oburzeniem badaczy przekonanych o poprawnym wykonaniu swoich eksperymentów. Jednocześnie Denis Rousseau z laboratoriów Bella przeprowadził badania swojego własnego potu pobranego po meczu w piłkę ręczną dowodząc, że posiada identyczne właściwości jak poliwoda. Zasugerował, jakoby ta ostatnia była jedynie zwykłą wodą zawierającą zanieczyszczenia biologiczne.
Pojawiła się kolejna fala badań – tym razem nastawienie eksperymentatorów było bardziej krytyczne. Analizy chemiczne wykazały, że rzekoma poliwoda zawiera inne substancje (skąd m.in. brały się zmiany jej temperatur topnienia i wrzenia w stosunku do zwykłej wody), natomiast badania z użyciem mikroskopu elektronowego ujawniły obecność w niej drobin krzemionkowych (pochodzących ze szkła) i fosfolipidów, które powodowały zwiększenie lepkości (pochodziły one prawdopodobnie ze smarów stosowanych w aparaturze).
Gdy próby uzyskania poliwody powtórzono w dokładnie wyczyszczonym sprzęcie laboratoryjnym, nietypowe właściwości wody „zniknęły”, przy czym nawet wcześniejsi badacze fenomenu przyznali, iż substancja najwyraźniej nie istnieje. Mimo wszystko upłynęło jeszcze kilka lat, nim zaakceptowali ten fakt uczeni radzieccy.
Denis Rousseau opisał historię poliwody, jako klasyczny przykład patologicznej nauki, w swojej publikacji na ten temat z 1992 roku.
Zauważono również, że sama idea poliwody powinna zostać odrzucona na gruncie teoretycznym. W myśl podstawowych praw termodynamiki wynika jasno, że wyższa temperatura wrzenia poliwody oznaczać musi jej wyższą stabilność termodynamiczną względem zwyczajnej wody. Z tego powodu cała woda powinna znajdować się naturalnie w tym stanie i przechodzić do niego spontanicznie. Richard Feynman zwrócił uwagę na fakt, że jeśli taki materiał by istniał, to powinny istnieć też żywe organizmy, które nie potrzebowałyby pożywienia, a energię uzyskiwały pijąc zwykłą wodę i wydalając poliwodę. Henry Bauer krytykuje jednak tę argumentację. Uważa też, że badacze poliwody postępowali prawidłowo, a odpowiedzialny za zjawisko poziom zanieczyszczeń był ówcześnie niemożliwy do wykrycia.
chamsko na zywca przeklejone z wikipedii - i chuj.
ZAWSZE Z PAJKĄMI POŚRÓD PALONYCH DRZEW
mk ultra teorią było do czasu...
to jak już przy tym jesteśmy, to:
https://en.wikipedia.org/wiki/Frank_Olson - specjalista US army od broni biologicznej, bakteriolog, no i jedna z ofiar śmiertelych programu mk ultra. po podaniu mu LSD przez następne dni dziwnie się zachowywał, w końcu wyskoczył z okna w pokoju hotelowym. dziwne, że na kiblu z pokoju którego wyskoczył Olson siedział gość który był chemikiem CIA, a w jego notesie znaleziono kontakty do konfidentów-iluzjonistów CIA xD
https://en.wikipedia.org/wiki/Harold_Blauer - amerykański tenisista. w 1953 dostał zastrzyk 450mg MDA pod pretekstem witamin dla sportowców. po dwóch godzinach zmarł. jako że MDA postrzegano wtedy jako analog meskaliny, dawki były całkowicie zgadywane jako prawdopodobne dawkowanie dla jej pochodych - okazało się, że jedak nie.
w tym samym roku także ktoś inny (niezidentyfikowany) stał się ofiarą "witaminowego zastrzyku". te dwa testy odbyły się tak blisko siebie, że nie przeprowadzono do tej pory żadnych głębszych badań co do śmierci Blauera poza stwierdzeniem zgonu które brzmiało zapewnie "o kurwa, umarł". w tym drugim teście dawki także bazowały na starych domysłach które przyczyniły sie do śmierci pierwszego szczura laboratoryjnego. na szczęście drugi szczur laboratoryjny dostał tylko 150mg i jego reakcja była tak gwałtowna, że musieli przerwać wstrzykiwanie w połowie xD (ale nie umarł). wtedy w końcu pojeby z CIA doszły do wniosku "kurwa musimy to gówno lepiej zbadać" i DOPIERO WTEDY zrobiono testy na zwierzętach po czym jednogłośnie stwierdzono "o kurwa" xD
to jak już przy tym jesteśmy, to:
https://en.wikipedia.org/wiki/Frank_Olson - specjalista US army od broni biologicznej, bakteriolog, no i jedna z ofiar śmiertelych programu mk ultra. po podaniu mu LSD przez następne dni dziwnie się zachowywał, w końcu wyskoczył z okna w pokoju hotelowym. dziwne, że na kiblu z pokoju którego wyskoczył Olson siedział gość który był chemikiem CIA, a w jego notesie znaleziono kontakty do konfidentów-iluzjonistów CIA xD
https://en.wikipedia.org/wiki/Harold_Blauer - amerykański tenisista. w 1953 dostał zastrzyk 450mg MDA pod pretekstem witamin dla sportowców. po dwóch godzinach zmarł. jako że MDA postrzegano wtedy jako analog meskaliny, dawki były całkowicie zgadywane jako prawdopodobne dawkowanie dla jej pochodych - okazało się, że jedak nie.
w tym samym roku także ktoś inny (niezidentyfikowany) stał się ofiarą "witaminowego zastrzyku". te dwa testy odbyły się tak blisko siebie, że nie przeprowadzono do tej pory żadnych głębszych badań co do śmierci Blauera poza stwierdzeniem zgonu które brzmiało zapewnie "o kurwa, umarł". w tym drugim teście dawki także bazowały na starych domysłach które przyczyniły sie do śmierci pierwszego szczura laboratoryjnego. na szczęście drugi szczur laboratoryjny dostał tylko 150mg i jego reakcja była tak gwałtowna, że musieli przerwać wstrzykiwanie w połowie xD (ale nie umarł). wtedy w końcu pojeby z CIA doszły do wniosku "kurwa musimy to gówno lepiej zbadać" i DOPIERO WTEDY zrobiono testy na zwierzętach po czym jednogłośnie stwierdzono "o kurwa" xD
25.01.2024, 11:33
Eksperymenty w Edgewood Arsenal też ciekawa sprawa. Mimo tego że podobnie pojebane, to nie były one częścią mk ultra i były osobnym programem prowadzonym przez US army chemical corps. Poza LSD, PCP, THC i różnymi jego pochodnymi na żołnierzach testowano też gazy bojowe typu sarin i jego pochodne, pestycydy, odtrutki na wcześniej wymienione gazy bojowe, gaz musztardowy, lakrymatory, a nawet alkohol i kofeinę
https://en.wikipedia.org/wiki/Edgewood_A...xperiments
https://en.wikipedia.org/wiki/Edgewood_A...xperiments