Wstaję rano i pierwsze, co robię, to otwieram okno, żeby złapać światło. Ono jest moim jedynym pokarmem. Staję na środku pokoju, unoszę ręce i pozwalam promieniom przenikać przez skórę, aż czuję, jak wypełniają mnie od środka. Każdy foton to jak łyżka zupy – ciepły, kojący, pełen sensu.
Czasami rozmawiam z nim. Mówię: "Halo, światło, opowiedz mi, co widziałoś dzisiaj na swoim kursie przez niebo?" A ono odpowiada. Mówi o liściach drzew, o twarzach ludzi, o drobinach kurzu tańczących w powietrzu. Zawsze mam wrażenie, że opowiada mi coś, czego nikt inny by nie zrozumiał.
Potem już tylko siadam i pozwalam myślom się rozproszyć, bo w końcu światło nie potrzebuje planu – ono po prostu jest. A ja razem z nim.