Całe życie ze sobą gadam, prawie bez przerwy.
Szczególnie pomaga mi się to skupić kiedy mam dużo do zrobienia - prowadzę wtedy przez cały czas żywy monolog na temat tego co już zrobiłem, co zrobię zaraz, w jaki sposób trzeba to zrobić, co może pójść nie tak, jakie są plusy i minusy.
Nawet kiedy idę ulicą, to komentuję sobie w głowie to, co widzę (tak jak rozmowa z ziomkiem).
Nie wyobrażam sobie życia bez ciągłej rozmowy ze sobą. 

Dla śmieszków, nie zdiagnozowano u mnie nigdy żadnych chorób psychicznych