Osoba, którą znałem straciła jednego z rodziców i ostatnim prawie przedśmiertnym życzeniem było obiecanie przestania brania. Mimo, że ta osoba była głęboko w tym szajsie i była uzależniona od najsilniejszych opio, a próbowała praktycznie wszystkiego innego, jest od długiego czasu czysta.

U mnie nie było tak silnego katalizatora do zmiany. Miałem kilka poważniejszych podejść do prawdziwej trzeźwości- wszystkie spłonęły na panewce. Byłem w mocnym uzależnieniu od stimów, może dla prawdziwych weteranów nie będzie to brzmiało aż tak tragicznie, ale był miesięczny ciąg brania dzień w dzień, rozwaliło to mi 1 związek (ale z perspektywy czasu był bardzo toksyczny nawet bez wspólnego brania), zasabotowało moją działalność akademicką (a zawsze byłem jednym z lepszych uczniów) i cóż... wiele innych rzeczy rozpierdoliło w mniejszym lub większym stopniu. Od tego czasu nauczyłem się jako tako poskromić tego parszywego demona i balansować moje powinności z ekscesami narkotykowymi... ale co by mnie zmotywowało do definitywnego zaprzestania? Nie wiem i raczej nie chcę tego doświadczyć (chyba, że byłaby to przemiana wewnętrzna bez dramatycznego katalizatora zewnętrznego).