Wygląd



Informacje ogólne


Łysiczka lancetowata to gatunek grzyba z rodzaju Psilocybe, należącego do rodziny pierścieniakowatych. Jest jednym z najpopularniejszych na świecie, najpopularniejszym w Europie i w wielu krajach jedynym mającym większe znaczenie gatunkiem grzyba psylocybinowego. Pośród tych ostatnich łysiczka wyróżnia się dużą mocą, pomimo małych rozmiarów. W zestawieniach porównujących zawartość alkaloidów lokowana jest na trzecim miejscu na świecie, po P. azurenscens i P. bohemica. Alkaloidy łysiczki lancetowatej to psylocybina (0,98%), psylocyna ( 0,02%) i baeocystyna (0,36%).


Otrzymywanie / pozyskiwanie


Pozyskiwanie łysiczki lancetowatej odbywa się poprzez zbiór owocników w miejscach jej występowania. Owocniki wyrastają zwykle od września do grudnia. Najwięcej grzybów można spodziewać się około września i października. Zwykle występują po silnych opadach. Dla łysiczki wilgotność to kluczowa sprawa. Rośnie w lasach iglastych i liściastych. Rosną najczęściej w grupach, po kilka; w trawie i mchach, w miejscach podmokłych, na ścieżkach. Przede wszystkim na byłych pastwiskach. Charakterystyczne współwystępowanie: kępy trawy przypominające gniazda popularnie wśród społeczności psychodelicznej zwane „jeżykami”


Zastosowanie medyczne


Stwierdzona jest przydatność psychodelików w walce z schorzeniami psychicznymi, między innymi depresją, zespołem stresu pourazowego, uzależnieniem, schizofrenią. Do pionierów badań nad wykorzystaniem tych substancji do celów leczniczych zaliczyć można Alberta Hofmanna (odkrywcę LSD) i Stanislava Grofa (czeskiego psychiatrę, współtwórcę Towarzystwa Psychologii Transpersonalnej). Grof prowadził psychoterapię z użyciem LSD i psylocybiny, która pozwalała na ujawnianie ukrytych urazów, nawet tak odległych jak trauma związana z narodzinami. Sam efekt terapii przywoływał skojarzenie z psychoanalizą, jednak proces terapeutyczny postępował znacznie szybciej.


Zastosowanie rekreacyjne


Grzybki stosowane na własną rękę są stosowane między innymi do głębszego wglądu w siebie, analizy jakiejś nurtującej kwestii, poszerzenia świadomości czy ogólnej samotransformacji.
Ralph Metzner wprowadził pojęcie hybrydowych rytuałów szamańsko-psychoterapeutycznych podczas, których użytkownicy subkultury psychodelicznej aranżują trip na wzór różnych szamańskich rytuałów w celu szeroko pojętej psychoterapii samych siebie.


Sposoby przyjmowania, dawkowanie i zagrożenia



Zasadniczym sposobem przyjmowania łysiczek lancetowatych jest ich spożycie. Mogą być to grzyby świeże, suszone, sproszkowane. W zależności od formy, w której znajduje się surowiec, wybiera się jego dawkowanie. Przyjmuje się, iż substancje psychoaktywne zawarte P. semilanceta, wynoszą 0,98% psylocybiny, 0,02% psylocyny, oraz 0,36% baeocystyny. Są to główne aktywne środki psychoaktywne grzybów halucynogennych.

W związku z nieregularną wielkością samych owocników grzybowych nie powinno się stosować dawkowania liczebnego, które jest jednak najbardziej spopularyzowane wśród użytkowników magicznych kapeluszy. Istnieje pięciostopniowy podział mocy działania w odniesieniu do ilości spożytych łysiczek.


Poziom 1- 6g świeżych, lub 0,6g suszonych

Poziom 2- 10g świeżych, lub 1g suszonych

Poziom 3- 18g świeżych, lub 1,8 suszonych

Poziom 4- 27g świeżych, lub 2,7g suszonych

Poziom 5- 37g świeżych lub 3,7g suszonych

Aby dokładnie powiedzieć, ile to sztuk, należy je, niestety, zważyć, gdyż różnią się one znacząco wielkością w zależności od warunków środowiskowych oraz cech osobniczych


Chemia i farmakologia substancji


Zawiera substancje psychoaktywne: psylocybinę (w stężeniu wahającym się od 0.25% do ponad 2%) oraz śladowe ilości psylocyny (0,02%) i baeocystyny (0.36%). Psylocybina w organizmie szybko ulega defosforylacji do psylocyny, która jest agonistą receptorów serotoninowych 5-HT1A i 5-HT2A/2C. Psylocybina jest metabolizowana głównie w żołądku, a także przez enzym monoaminooksydazę. Przyjęcie inhibitorów monoaminooksydazy przed zażyciem psylocybiny może niebezpiecznie wzmocnić jej działanie, nawet dwukrotnie (np. sok z czarnej porzeczki lub Moklobemid). Przyjęcie psylocybiny powoduje szybkie pojawienie się zjawiska tolerancji fizjologicznej, które ustępuje po okresie około 48 godzin. Dawkowanie substancji waha się w przedziale 2–25 mg.


Efekty psychoaktywne Psilocybe semilanceata, podobnie jak w przypadku większości psychodelików, są bardzo indywidualne i nieprzewidywalne. Choć u różnych osób może się to bardzo zmieniać, zwykle obejmują poprawienie nastroju i podniesienie humoru, modyfikacje percepcji, efekty wizualne i ogólną zmianę postrzegania zmysłowego.


 Małe dawki zwykle sprawiają, że intoksykowany może widzieć kolorowe geometryczne wzory, fraktale czy zintensyfikowanie kolorów. Nieprawdą jest, że wywołują halucynacje. Efekty wizualne wywoływane przez nie jak i inne psychodeliki nie polegają na widzeniu urojonych obiektów, lecz na widzeniu w obiektach rzeczywistych czegoś, czym nie są – np. drzewo może wydawać się człowiekiem, kształty i kolory mogą ulegać deformacjom, może zaniknąć poczucie skali – coś, co jest małe, może być postrzegane jako wielkie, czas może się rozciągać bądź zagęszczać. Wizje często są bardziej wyraziste przy zamkniętych oczach.


 Większe dawki mogą sprawić, że osoba będąca pod ich wpływem zacznie gubić się w swoich myślach i mieć problemy z odróżnieniem, co jest rzeczywiste a co nie. Jako że są silnym psychodelikiem, po intoksykacji nią może wystąpić zjawisko potocznie zwane bad tripem. Może też wystąpić chwiejność humoru.


 Efekty działania bardzo ciężko opisać ponieważ są bardzo odległe od zwykłego stanu świadomości oraz bardzo indywidualne. Mogą też powodować magiczne odczucia jak wyczuwanie bóstw czy duchów. Ten gatunek także powodować religijno-filozoficzne myśli, a u niektórych może sprowokować renesans życiowy. Indianie uważali, iż sprawiają, że człowiek zaczyna zauważać rzeczy, które do tej pory nie były ważne