MPP;    2-metylo-2-propylo-1,3-propanodiol (2-Methyl-2-propyl-1,3-propanediol); 

inne nazwy: 2,2-Bis(hydroxymethyl)pentane; 2-Methyl-2-n-propyl-1,3-propanediol; 2-methyl-2-propylpropane-1,3-diol

CAS: 78-26-2


Prościutki, dość stary alkohol. W gruncie rzeczy to diol. Jest aktywnym metabolitem m.in. karyzoprodolu (Soma) oraz uber klasyka jakim jest już dawno wycofany z lecznictwa meprobamat (Miltown).

Jako że jest to aktywny metabolit tych obu to też działa bardzo podobnie do nich. Efekty są najbardziej porównywalne do barbituranów. 
Mechanizm działania jest średnio rozeznany. Ogólnie przyjęto że najprawdopodobniej MPP jest modulatorem allosterycznym receptorów GABA A, tak samo jak benzodiazepiny - oznacza to że samo w sobie nie jest agonistą receptora, tylko zwiększa jego wrażliwość na właśnie kwas GABA, który sami sobie produkujemy... 

... CHOCIAŻ badania na zwierzętach sprzed blisko 30 lat wykazały że susbtancje takie jak meprobamat, felbamat (obie metabolizują się do MPP) zachowały dość sporo swoich własciwości narkotycznych nawet gdy podczas eksperymentu w organiźmie szczura (zapewne) nie znajdował się ani gram kwasu GABA (nie wiem jak to kurwa mogli zrobić, odessali mu? xD mniejsza o to), sugerując ze MPP może mieć dosc unikatowy mechanizm dzialania, będąc jednocześnie modulatorem allosterycznym receptora GABA A oraz jego bezpośrednim agonistą (na podobnej zasadzie co barbiturany).

Jak już pisałem MPP odpowiada w calosci za efekty meprobamatu i podobnych, tak więc myślę że można spokojnie podpierdolic opis efektów z postów o meprobamacie, poniewaz o MPP samym w sobie nie ma za dużo informacji typu "post z forum o dopkach". Efekt nasenny jest dośc silny, rozluzniajacy miesnie już słabszy ale wciąż bardzo wyrazny.  Posiada słaby efekt przeciwbólowy, wynikający prawdopodobnie z miorelaksacji (rozluznienia miesni szkieletowych). MPP charakteryzuje się bardzo mocnym efektem anksjolitycznym oraz mocną dysinhibicją, szczególnie w dużych dawkach. Euforia po tym (typowa dla tej grupy substancji/typu subst. o tym mechanizmie dzialania)  jest znacznie mocniejsza niż w przypadku np. benzodiazepin czy alkoholu etylowego czy wodzianu chloralu, jest to jedna z cech charakterystycznych MPP. O tym jaki meprobamat był zajebisty świadczy ten fragment, który pozwole sobie przetlumaczyc i zacytować:

Do 1957 roku, w samych Stanach Zjednoczonych zrealizowano ponad 36 milionów recept na meprobamat (lek wprowadzono na rynek zaledwie dwa lata wcześniej!) i wyprodukowano aż miliard tabletek. Recepty na meprobamat stanowiły aż 1/3 wszystkich wypisywanych wówczas recept. (...)

Meprobamat (Miltown) był jednym z pierwszych leków narkotycznych, które były szeroko reklamowane bardzo szerokiej publiczności, a Milton Berle, amerykański komik, aktor i osobowość telewizyjna sam mocno promował lek w swoim programie telewizyjnym, nazywając siebie "wujkiem Miltownem". Miltown szybko stał się wszechobecny w amerykańskim życiu lat pięćdziesiątych, i niemalże 1 na 20 Amerykanów używało go pod koniec 1956 roku. Popularni komicy żartowali z Miltown równie często, co z Elvisa Presleya.

Dopiero w 1970 do nich kurwa dotarło że meprobamat uzależnia fizycznie i psychicznie xD 15 lat po wprowadzeniu leku na rynek. I wtedy też ukrócono całą zabawę, wyrejestrowując preparaty z meprobamatem z rejestru leków w USA, powołując sie na to że wywołuje uzależnienie, że ludzie chodzą porobieni, jeżdżą autem z zamkniętymi oczami i takie tam.


Co za pojebane czasy. Wtedy to się bawili, a teraz robią wielką afere o alko tubki.

Ale do rzeczy - troche ciężko o solidne zrodla w kwestii dawkowania MPP, ale patrząc na wagę cząsteczki meprobamatu i MPP przypuszczam ze dawkowanie MPP jest ok. o połowę mniejsze niz meprobamatu, może troche więcej może troche mniej. Z literatury dawki meprobamatu dla dorosłych to 400-800 mg  (3 do 4 razy dziennie xD)  - a wiec matematyke zostawiam wam, choć w razie czego prosze nie ciagnąć mnie za język.


Czas działania MPP jest podobny do tego z karyzoprodolu i meprobamatu. Z pewnoscia troche to zależy od dawek, wieksze beda dzialac dluzej, oraz czestotliwosci brania itd ale ogólnie jest to 4-6 godzin. Czas poltrwania w organiźmie - nie moglem znaleźć nic na temat MPP. Czas póltrwania meprobamatu to ok 10 godzin, ale nie wiem czy to sie tyczy stricte meprobamatu czy takze jego aktywnego metabolitu jakim jest MPP. 

Brzmi zajebiście. A na koniec dodam - jest to legalne i od ręki dostępne w polsce. Do zamówienia w sklepach z chemią (nie z dopalaczami) w dość atrakcyjnej cenie - 25 gramów za około 250 złotych albo pół kilograma za 2000zł. Nie ukrywam, zastanawiam się nad wpisaniem sobie tego do CV... może nie teraz, ale niedługo...

horsii czyli ja nie mam co rączek zacierać, 250zl za bombę... jeszcze mnie nie pojebało

Bez przesady, po takiej ilości byś pierdolnął w kalendarz.

dobra, na dwa razy


warto jeszcze by coś o toksyczności wspomnieć

To co wrzucam to jest o meprobamacie bo o MPP jest śladowy research, no ale jak już pisałem to 200 razy - meprobamat metabolizuje sie do MPP i to on praktycznie w całosci odpowiada za efekt meprobamatu.

MPP (jak i meprobamat) zdają sie nie mieć takich cech jak np. wodzian chloralu - hepatotoksyczność, nefrotoksycznosc.  Nie przez to jakos absrudalnie szkodliwy w umiarkowanych dawkach. W wypadku przedawkowań najgorzej jest z sercem  - najczęsciej przyczyną smierci jest zapaść układu krazeniowego. 

https://www.uptodate.com/contents/meprobamate-poisoning

Dobrze znane toksyczne skutki przedawkowania meprobamatu obejmują depresję ośrodkowego układu nerwowego (OUN), osłabienie, klonus (trząs) i nadpobudliwe odruchy, tachykardię, niedociśnienie i depresję oddechową. Meprobamat wywołuje objawy depresji ośrodkowego układu nerwowego [4]. Zatrucia meprobamatem są często poważne, a czasami śmiertelne (5%), wynikające z zaburzeń hemodynamicznych i zapaści krążeniowej, wtórnej do ciężkiej ostrej niewydolnościg serca [3]. Mechanizm działania toksycznego na serce nie jest znany. Przedawkowanie meprobamatu skutkuje śpiączką, zwykle ocenianą na podstawie skali Glasgow Coma Scale. Tylko w jednym badaniu, obejmującym niewielu pacjentów (n = 21), oceniano związek między stężeniem meprobamatu w osoczu a GCS [5]. Klasycznie, nieciężka śpiączka pojawia się przy stężeniu meprobamatu pomiędzy 60 a 120 mg l-1, a głęboka śpiączka >120 mg l-1.

źródło: Overdose of meprobamate: plasma concentration and Glasgow Coma Scale
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC2732949/

Większości obserwatorów zaimponował niski poziom toksyczności meprobamatu, posiadającego wzór strukturalny przedstawiony na obrazku:  (...) (wzór jest w 1 poście)

Uważa się, że niska toksyczność meprobamatu ma związek z jego relatywnie nieskomplikowaną formułą alfalityczną. Berger pokazał, że podanie dootrzewnowe myszom laboratoryjnym 800mg meprobamatu na 1 kilogram masy ciała wywołuje śmierć u 50% osobników.

Oznacza to, że meprobamat jest około 4-5 razy mniej toksyczny, niż większość barbituranów. W wypadku podania oralnego, 1100 mg meprobamatu na  kilogram masy ciała jest potrzebne aby zabić połowę myszy.

W wypadku małp, podanie drogą oralną do 600 mg na kilogram masy ciała poskutkowało porażeniem wiotkim trwającym dłużej niż 7 godzin. W trakcie wywołanego niedowładu, oddychanie oraz akcja serca pozostawały w normie, i wszystkie z małp spontanicznie wyzdrowiały i powróciły do normalnego stanu bez żadnych negatywnych skutków wynikających z podania meprobamatu.

Dane dotyczące toksyczności u ludzi są jednak niepełne. Celem tej publikacji jest przegląd literatury opisującej próby samobójcze z wykorzystaniem meprobamatu, oraz opisanie 2 prób samobójczych, w trakcie których wykorzystano kolejno ok. 12 gramów oraz 20 gramów. Przegląd literatury wykazał 11 artykułów opisujących 11 prób samobójczych, w trakcie których osoby przyjęły dużą ilość meprobamatu. Wszyscy z 11 pacjentów powrócili do zdrowia, z wyjątkiem jednego, który zmarł wskutek obrzęku płuc.

 te wymienione przypadki są dokładnie opisane w pracy ponizej itd. - nie chce mi sie całego tłumaczyć. jak ktoś jest zainteresowany to sobie wejdzie i przeczyta.

Powell, L. W., Mann, G. T., & Kaye, S. (1958). Acute Meprobamate Poisoning. New England Journal of Medicine, 259(15), 716–718.

https://sci-hub.se/10.1056/NEJM195810092591504