Dziś Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego.
Powiem Wam tak - rok temu nie byłem w dobrym miejscu.
Ja nie byłem na zakręcie.
Ja czułem, że mnie wyrzuciło z trasy.
Ale nic z tym nie robiłem. Wpadłem w jakąś spiralę zjebania, codziennie powtarzając ten sam schemat, uśmiechając się i żartując wśród ludzi a tłamsząc uczucia w sobie będąc samemu.
Jakież musiało być zaskoczenie wśród moich znajomych, kiedy któregoś wtorku coś we mnie pękło i siedząc sobie spokojnie w lokalu nagle zaniosłem się wręcz histerycznym płaczem.
Wtedy ktoś mi pomógł. Ktoś wyciągnął rękę, ktoś mnie wyprowadził z lokalu, ktoś mnie zabrał do siebie, pogadał, wysłuchał, sprawił, że się uspokoiłem. Ten ktoś wie kim jest, więc zachowam personalia dla siebie ale dziękuję tej osobie za pomoc. Dziękuję, że wtedy byłaś.
Ja sam z siebie bym o pomoc nie prosił, bo przecież jestem facetem, ogarnę się, wszystko się ułoży, to chwilowe, zaraz mi przejdzie.
A jeśli nie przejdzie?
A jeśli to nie chwilowe?
Nie możemy się bać czy wstydzić prosić o pomoc czy nawet o zwykłą rozmowę.
Dlatego jeśli czujesz, że coś jest nie tak to nie bój się z kimś porozmawiać.
Nie bój się poprosić o pomoc.
Nie bój się żyć.