Attenborough chyba tylko Ty to rozumiesz, ponieważ piszesz, ze Twoj partner mowi, ze "da sobie rade" oraz "nie potrzebuje terapii". Probuje sie stawic w jego skorzy, cofajac sie przy tym pare lat wstecz. Pewnie powiedzialbym to samo, gdyby mi partnerka taka sugestie wysunela. To jest jawne odrzucenie pomocy, nawet brak chęci zdiagnozowania się. A moze zamiast terapii, moze pojdziesz z nim do psychiatry, aby stwierdził jakąś jednostkę chorobową? bo jak mu lekarz stwierdzi chorobe, no to tylko głupiec się jej wyprze. mnie jak na psychuszke wzieli w krytycznym stanie za malolata, to drugiego dnia mnie siedmiu lekarzy przesluchiwalo i na zmiane pytania zadawali - stwierdzono F19.2 i F19.3. Zamiast łamać się, że pewnie z tego nie wyjdę, z czasem przyznałem się, że i tak z tego nie wyjdę, więc nie warto próbować walczyć, po prostu zacząłem uczyć się życia na nowo. Nie potrzebna była terapia, wystarczył detoks i przedewszystkim szczere intencje - jak ktoś nie umie przyznać się przed sobą, to ja nie wiem, czy jest sens ratować.

"Obserwuj swoją ignorancję, pożądanie i awersje; postrzegaj je tak, jakby to był jad kobry. Nie chwytasz kobry, ponieważ wiesz, że może cię zabić. Dostrzegaj szkodę w szkodliwych zjawiskach, a pożytek w pożytecznych".

~Ajahn Chah