Eter Dietylowy (pot. eter etylowy[a], eter[13]) – organiczny związek chemiczny z grupy eterów, zbudowany z dwóch grup etylowych przyłączonych do atomu tlenu. Ma właściwości narkotyczne, nasenne i znieczulające. Nałogowe wąchanie lub spożywanie eteru nosi nazwę eteromanii.
Bezbarwna ciecz o swoistym zapachu, temp. wrzenia 34,6 C, bardzo łatwo zapalna, pary eteru tworzą mieszaniny wybuchowe z powietrzem. Pary eteru są cięższe 2,5 razy od powietrza wiec mają tendencje do spływania na dól i pełzania po podłodze. Należy o tym pamiętając podczas pracy z eterem gdyż jego opary mogą ulec zapłonowi od oddalonego źródła ognia "pełznąć" po podłodze. Podczas przechowywania eteru w obecności powietrza powstają nadtlenki które są silnie wybuchowe. Nadtlenki maja wyższą temperaturę wrzenia niż eter i ulegają zatężeniu podczas odparowywania czy destylacji eteru i wtedy w wyższych temperaturach może dojść do eksplozji.
W wodzie eter rozpuszcza się w ilości 7,5%. Woda rozpuszcza sie w eterze w ilości 1-1,5%.

Eter powinno sie przechowywać w szczelnych butelkach z ciemnego szkła wypełnionych pod korek żeby zmniejszyć ryzyko tworzenia sie nadtlenków.

Toksykologia eteru.Eter Dietylowy wchłania się szybko przez drogi oddechowe i błony śluzowe przewodu pokarmowego, ciekły eter wchłania się też przez skórę. Z uwagi na lipofilowy charakter eteru gromadzi się on w tkankach proporcjonalnie do zawartości w nich lipidów ( czyli im więcej dana tkanka zawiera tłuszczu tym więcej będzie tam eteru i tym dłużej będzie on tam przebywał). Eter wykazuje duże powinowactwo do tkanki nerwowej. Po około 30 minutach osiąga on maksymalne stężenie w tkance tłuszczowej z której wydalany jest bardzo powoli przez ponad 8 godzin. Eter jest jedną z nielicznych substancji organicznych która która nie ulega w organizmie żadnym przemianom chemicznym i jest wydalany w postaci niezmienionej w 90% przez płuca a reszta z moczem, dlatego jest on wyraźnie wyczuwany w wydychanym powietrzu nawet przez 10 godzin od momentu jego wprowadzenia do organizmu.

Dynamika wchłaniania par eteru z płuc jest szybka do momentu ustalenia się równowagi dyfuzyjnej ze stężeniem w powietrzu pęcherzykowym Stężenie eteru w mózgu początkowo zwiększa się w takim samym stopniu jak jego stężenie we krwi tętniczej a po kilku minutach dochodzi do jego kumulacji w tkance nerwowej i jego stężenie jest większe niż we krwi.

Eter wykazuje silne działanie narkotyczne, znieczulenie ogólne wywołuje kiedy jego stężenie we krwi przekroczy 100mg/dm³. Eter działa podobnie zarówno podczas wdychania jak i po wypiciu. Początkowo dochodzi do silnego pobudzenia mózgu i rdzenia kręgowego, pobudzenie ruchowe, niezborność ruchowa, pobudzenie psychiczne, rozkojarzenie a następnie zanika świadomość, reakcja na ból, zdolność do świadomego wykonywania ruchów, zdolność do odczuwania wrażeń zmysłowych, zanikają odruchy ścięgniste, skórne i spojówkowe, zmniejsza się napięcie mięśni prążkowanych (czyli szkieletowych) w końcu dochodzi do śpiączki. Do śmierci dochodzi na skutek porażenia ośrodka oddechowego. Statystyki notowały jeden przypadek śmierci podczas medycznego stosowania eteru na 10 000-14 000 narkoz. Czysty eter praktycznie w minimalnym stopniu drażni błony śluzowe ale podczas długiego albo nieprawidłowego przechowywania przy dostępie powietrza i światła mogą powstawać nadtlenki, ketony i aldehydy które są silnymi toksynami komórkowymi i mają działanie drażniące. Inhalacja tak zanieczyszczonym eterem może powodować podrażnienia górnych dróg oddechowych, nieżyty co sprzyja infekcją a jego spożywanie uszkadza wątrobę i nerki.

Zatrucie ostre eterem charakteryzuje się początkowym pobudzeniem które przechodzi w zamroczenie a następnie śpiączkę, spadkiem ciśnienia, zanikiem odruchów a w skrajnych przypadkach porażeniem oddychania. Po wybudzeniu z narkozy mogą pojawiać się nudności. Następstwem zatrucia ostrego mogą być nieżyty oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie nerek, powikłania neurologiczne z zespołem Korsakowa włącznie.

Zatrucia przewlekłe na skutek długotrwałego wdychania małych stężeń par eteru albo na skutek świadomej wielokrotnej intoksykacji (eteromania) objawia sie utratą apetytu, nudnościami, bladością skóry , zaparciami, apatia, bólami głowy. Pojawia się znaczne zmniejszenie tolerancji na alkohol, nieznaczna niedokrwistość ze zmniejszeniem liczby krwinek czerwonych i hemoglobiny oraz retykulocytoza a u kobiet leukopenia z granulocytopenią. ( czyli ogólnie mówiąc zaburzony jest obraz krwi). Często pojawiają się zaburzenia neurologiczne jak zapalenie wielonerwowe oraz psychoza przypominająca zespół Korsakowa. W przypadku eteromani dochodzi często do zmian w nerkach o charakterze zapalenia kłębuszków nerkowych.
Zewnętrznie na skórę eter zasadniczo nie działa drażniąco ale powoduje jej odtłuszczenie co może spowodować jej wysychanie i pękanie.
Najwyższe dopuszczalne stężenie par eteru w środowisku pracy określa się na 300mg/m³. Doustna dawka śmiertelna to ok 30 cm³ ( wg. dostępnej autorowi literatury i podane wielkości mogą być traktowane tylko jako przybliżone o charakterze edukacyjny ).

Zastosowania
Jako rozpuszczalnik, jako odczynnik chemiczny.
Eter był popularnym środkiem do wziewnych znieczuleń chirurgicznych, był w tym celu stosowany
w mieszance z tlenem i dwutlenkiem węgla( dwutlenek węgla zwiększa szybkość oddychania u usypianej osoby ), stężenie eteru wynosiło ok 12-14%.
Zewnętrznie eter bywa stosowany jak środek odkażający w zabiegach chirurgicznych, powoduje on uczucie chłodu na skórze i lekkie znieczulenie miejscowe.
Eter był też składnikiem kilku leków jak krople Hoffmana czy eterowy wyciąg z Kozłka lekarskiego.

Leczenie zatruć.
W przypadku ostrego zatrucia należy natychmiast przerwać inhalacje oparami eteru zapewnić dostęp świeżego powietrza, pobudzać oddychanie, w razie konieczności stosować sztuczne oddychanie. Lekarze stosują leki pobudzające ośrodek oddechowy jak kofeina, kardiazol, kardiamid. Należy też pamiętać że przy zatruciach eterem mogą wystąpić wymioty, tak wiec należy poszkodowanego ułożyć w tzw. pozycji bezpiecznej aby zapobiec zadławieniu sie wymiocinami. (Oczywiście należy jak najprędzej zapewnić fachową pomoc medyczną poszkodowanemu).

Otrzymywanie eteru:
Wlano 75ml spirytusu rektyfikowanego do kolby i ostrożnie dodano mieszając 75ml stęż. kwasu siarkowego(VI). Podłączono korek z wkraplaczem, którego koniec sięga powierzchni cieczy w kolbie, termometr (również z końcem zanurzonym w cieczy) i długą (efektywną) chłodnicę. Odbieralnik ustawiono w mieszaninie lodu z solą. We wkraplaczu umieszczono 150ml spirytusu. Ogrzewano kolbę na grzałce elektrycznej (nie wolno! ogrzewać na otwartym ogniu, gdyż eter jest niebywale łatwopalny) dopóki temp. nie osiągnęła 140-150°C. Wtedy zaczęto wkraplać zawartość wkraplacza z taką samą szybkością z jaką skrapla się destylat. Po dodaniu całego alkoholu (ok. 90 minut), kontynuowano ogrzewanie i utrzymywano temp. 140-145°C przez kilka minut, po czym usunięto źródło ciepła spod kolby. Destylat złożony z eteru oraz małej ilości alkoholu, wody i kwasu siarkowego, przelano do rozdzielacza i wstrząsano go z 30ml 5% roztworem wodorotlenku sodu. Pozwolono warstwom się rozdzielić i odrzucono warstwę dolną (alkaliczna). Powtórzono proces, z tym że zamiast NaOH użyto 25ml wody. Po tym ponownie powtórzono z 30ml 50% chlorku wapnia (by usunąć resztki alkoholu).

Przelano eter przez otwór wlewowy rozdzielacza do kolby zawierającej 10-15g bezwodnego chlorku wapnia (usunie on wodę i pozostały alkohol), kolbę zakorkowano i pozostawiono na 30 minut (lepiej pozostawić na kilka godzin) wstrząsając od czasu do czasu. Przefiltrowano eter bezpośrednio do 150 kolby destylacyjnej zaopatrzonej w kilka "porcelanek" (ułatwiających wrzenie) i podłączono chłodnicę. Ogrzano kolbę w dużej zlewce z wodą; woda uprzednio powinna być ogrzana do 50-60°C z dala od kolby z eterem, a po wyłączeniu ogrzewania kolba z eterem powinna być zanurzona w zlewce z wodą. Eter destylował się powoli, zebrano frakcję wrzącą przy 33-38°C. Otrzymano 60-65g. Czysty eter wrze w 34°C.

Test na obecność nadtlenków.Małą ilosć eteru wstrząsa sie z taka samą ilościa 2% roztworu jodku potasu zawierajacego kilka kropel kwasu solnego , nastepnie dodaje sie odrobine skrobi w przypadku niebieskiego zabarwienia eter zawierał nadtlenki.

pożyczone z hyperreal

A plyny tzw. Borygo to cos na tej samej zasadzie?

O ja pierdole silnie wybuchowy a ja czasem dwie tuby o pojemności 500ml tylko ja używałem eteru dimetylowego w postaci gazowej do ekstrakcji zioła do DABu 80% THC i jeszcze szlugi podczas tego paliliśmy i z bonga, dobrze że nas nie wyjebało w kosmos i to dosłownie

Eter jest jedną z nielicznych substancji organicznych która która nie ulega w organizmie żadnym przemianom chemicznym i jest wydalany w postaci niezmienionej w 90% przez płuca a reszta z moczem

Czyli teoretycznie gdybym potrafił przy wydalaniu zebrać to spowroten do butelki, to teoretycznie tej jednej buteleczki mógłbym codziennie do końca życia używać i by działało?

No raczej nie utlenia sie

DwDPzN to tak jak z Fetungą kiedyś rozkminka. Skoro jest w niezmienionej postaci wydalana w moczu, to... Jakby skrystalizować mocz... 🤣 Fujcia. 😄

@"Kaja Buza" wszystko da się przefiltrować i oddzielić

DwDPzN niby tak ale podświadomie byś wiedzial ze to szczyny są to kto by to chcial wypic

Oglądałam niedawno na yt jak NileRed gotuje eter. Bardzo ciekawe. Dzieci nie róbcie tego w domu xDD

Pamiętam wynoszenie eteru z pracowni chemicznej w gimbazie z niezamkniętej na kłódkę szafy na chemię i następnie turbienie w kiblu z chłopakami, ach co za czasy...